Terug naar het overzicht
Filmen in oorlogsgebied: deel 2
Dit is deel 2 van mijn blog over deze reis. Deel 1 kan je hier lezen.
Haperende apparatuur en tranen van emotie
Mykolajiv is kapot. Je kan niet naar de hoek van een straat rijden zonder een verwoest gebouw te zien. De militaire administratie van Oekraïne zit hier en de stad ligt strategisch bij een rivier.
Ludmilla van dierenopvang City of Dogs heeft haar opvang buiten het centrum van Mykolajiv in de buurt van de rivier. Zij runt dit samen met Yulia. We dachten dagenlang dat we de locatie niet zouden kunnen bezoeken. Dat zou ontzettend zonde zijn, want met de steun van House of Animals zijn hier nieuwe verblijven gebouwd. We wilden zo graag laten zien dat nog meer steun nodig is.
Als we aankomen weten we dat we hier niet lang mogen blijven van de beveiliging. Ludmilla had ons al eerlijk gezegd dat het luchtalarm constant af zou gaan. Ludmilla en Yulia zijn geëmotioneerd als ze ons zien omdat het ons toch gelukt is hen te bezoeken. We vliegen het terrein over. Puppy’s drukken hun natte neuzen tegen onze handen en trekken aan Karen haar veters. Ze zijn door militairen van de frontlinie naar de hondenopvang gebracht
In een klein warm huisje interviewen we Ludmilla. We hebben haast. En precies op dat moment doet mijn zender het niet. In de haast moet ik uitzoeken wat er aan de hand is. Ik neem niet de tijd m’n warme jas uit te trekken en het huisje wordt warmer en warmer. En wat ik ook probeer ik krijg het zendermicrofoontje niet aan de praat. Het zweet loopt langs m’n rug. De beveiligers helpen de aansluiting los te draaien die flink vastzit. En dan zie ik het; de mini-jack aansluiting is gebogen. Dat komt niet meer goed, kortom: snel schakelen. Gelukkig heb ik ook een goede richtmicrofoon en een tweede zenderset.
Na een emotioneel gesprek laat de beveiliging weten dat ik nog 10 minuten heb om het grote terrein met hondenverblijven te filmen. Ik probeer overzicht te krijgen en schiet wat ik schieten kan. We rekken de tijd een beetje op, maar moeten dan toch echt gaan. Zodra we wegrijden gaat het luchtalarm af. Blij dat het bezoek gelukt is, maar ook verdrietig dat we de mensen en dieren achter moeten laten.
De terugreis was net zo spannend. Dat kan je hier lezen.
Jarenlange ervaring en focus
Wat heb je nodig voor zo’n bijzondere reis door een land in oorlog? Als ik met filmmakers onder elkaar ben gaat het al snel over hoe je kan voorkomen dat je niet meer kan filmen. Denk er dus aan dat je apparatuur op orde is, dat je dat ene reserve snoertje meehebt en ga zo maar door.
Uiteindelijk is het allerbelangrijkste dat je je focus kunt houden en dat je weet wat je minimaal nodig hebt om een film te kunnen afleveren. Laat je bijvoorbeeld niet uit het veld slaan door een mededeling dat je over 10 minuten al weg moet. Kortom; goed voorbereiden en je hoofd koel houden.
Daarnaast hielp het mij dat dit niet mijn eerste rodeo is. Door een bak ervaring met verschillende situaties ben ik meestal goed voorbereid. Zo weet ik wat ik moet doen bij weinig licht óf als de interview-situatie niet ideaal is. Ook heb ik bij de regionale omroep, aan het begin van mijn carrière, al ervaring opgedaan met het filmen in een huis vol dieren. Allemaal loststaande ervaringen die een klus als deze meer dan behapbaar maken. Op filmgebied bracht deze reis mij dus geen verrassingen. Dat was maar goed ook aangezien de rest al mega impactvol was.
Na de reis blijf ik via app berichten in contact met de mensen in Oekraïne. Dan pas komt de emotie. Als vlak voor oud en nieuw de aanvallen vanuit Rusland heel hevig worden krijgen we mee hoe bang ze zijn bij de dierenopvanglocaties en hoe moeilijk het is om in die situatie voor de dieren te blijven zorgen. Zeker nu het steeds kouder wordt.