Terug naar het overzicht

Filmen in oorlogsgebied: deel 1

Luchtalarmen en een huis vol dieren

Na een hele lange reis, een hoop gedoe met het netwerk en bereik, aangezien Oekraïne last heeft van een hack, én korte nachten, zijn we er; Zaporizja. De stad voelt in de eerste plaats helemaal niet als een stad dichtbij de oorlog. Zo is er druk verkeer en zijn de kinderen gewoon op weg naar school.

We komen aan bij het huis van Angel; een appartement op de eerste verdieping van een grauwe flat. We horen de honden buiten al blaffen. Angel heeft hier een eigen opvang. Ze heeft inmiddels 49 honden en 65 katten in haar kleine appartement. Het huis is propvol. In elk hoekje zit een dier. Sommigen zijn gewond geraakt tijdens de oorlog en liefdevol door Angel verzorgd. Ook vind je hier huisdieren die zijn achtergebleven toen hun baasjes moesten vluchten. Mensen komen zelfs dieren bij haar brengen omdat ze er niet meer voor kunnen zorgen. Het geld is er simpelweg niet meer.

Het was een grote uitdaging om voorafgaand aan de reis alles zo compact mogelijk in te pakken. Het kon zijn dat we de grens tussen Polen en Oekraine lopend over zouden moeten steken. Ik was er al op voorbereid dat we vanwege alle luchtalarmen snel weer met alle spullen in de auto moesten zitten. In elk gaatje van mijn tas zit daarom iets nuttigs. Batterijen, een opzetstukje voor een kleine lamp en een microfoontje.

We hebben een beveiligingsteam mee dat ons veilighoudt en laat weten als we moeten schuilen voor een aanval. De jongste beveiliger heeft de taak gekregen om mijn tas te dragen. Weigeren heeft geen zin. Het team is heel servicegericht. In het huis van Angel is het zo krap dat de jongste beveiliger buiten moet blijven staan. Ik loop wel 3 keer naar buiten om even in mijn tas te zoeken. Onverwacht komt de kleine lamp, die ik er nog net bij kon proppen, gelijk al bij de eerste opnames van pas. Gelukkig reageren de dieren niet echt op de lamp en kan ik ze, met extra licht op m’n camera, er goed op zetten.

Niet veel later laten we samen een paar van Angel’s honden uit. Op dat moment gaat ineens het luchtalarm af. Voor mij de eerste keer. Het veiligheidsteam staat erop dat we vertrekken. We moeten Angel achterlaten. Zij gaat niet meer naar een schuilkelder. Iets wat ik aan het einde van de dag heel goed begreep aangezien we er uiteindelijk voor de vierde keer zaten.

Aan het einde van die eerste dag zijn we teruggegaan naar Angel en hebben de filmopnames, tussen de luchtalarmen door, af kunnen maken. Voor mij ook fijn, want ik kon eindelijk doen waarvoor ik hier kwam; mensen filmen in een land in oorlog met een heel groot hart voor dieren.

Check hier de film met het verhaal van Angel.

Korte nachten en natte neuzen

De stad Dnipro schijnt heerlijk te zijn in de zomer. Een boulevard aan het water, karakteristieke gebouwen, maar nu is het vooral nat. 

Als we naar dierenopvang Pegasus rijden gaan we écht het platteland in. Dierenverzorgster Olga stapt net uit de auto als we aankomen. We worden begroet door verschillende katten en honden.

In de stallen, verblijven en buitenruimten leven wel 1000 dieren. Zo werd er de dag voor wij er waren nog een paard binnengebracht, gered uit Avdijvka. In die stad wordt zelfs op dit moment afschuwelijk gevochten. De baasjes van dit paard zijn gevlucht en buren hadden zich tot nu toe over het dier ontfermd. Ook zij hebben nu hun huis moeten verlaten en brachten het paard naar de opvang.

Zo buiten de stad is het kouder. Olga geeft ons zakjes die 8 uur lang warmte afgeven om in onze schoenen te stoppen. Heerlijk! Ik heb me voorbereid om met bevroren vingertopjes te filmen. Dat hoeft gelukkig niet. Je goed voorbereiden op filmopnames gaat niet alleen om apparatuur. Natuurlijk moet ik er rekening mee houden dat in de kou m’n batterijen sneller leeg gaan en dat we veel onderweg zijn. Gelukkig mocht ik van een medefilmmaker een gigantische powerbank lenen. En wat betreft de kou; een hoop thermo-ondergoed en vooral zorgen voor warme handen en voeten.

Tijdens het filmen willen veel dieren met me knuffelen. Ze strijken langs m’n benen, duwen natte neuzen tegen de lens en geven kopjes aan m’n microfoon. Collega Helma en een beveiliger moeten de dieren bij me weghouden om te kunnen filmen.

 

Gelukkig lukt het ons om alles te filmen. Best een prestatie met de korte tijd dat we daglicht hebben. Eindelijk een dag waar we zonder luchtalarm door hebben kunnen werken. En ik heb het geen moment koud gehad. 

Helaas is de nacht anders en we belandden toch weer een paar keer in de schuilkelder. Nachten die al kort waren, worden nog korter. Als ik al zo moe ben, hoe uitgeput moeten de mensen die hier wonen dan wel niet zijn?

Deel 2

Hier kan je zien hoe er bij dierenopvang Meauw Gav in Dnipro een puppy ontsnapte. De dieren geven zoveel kleine geluksmomentjes. Ik besef hoe belangrijk dat is voor de mensen hier. Hoe het verder ging met de reis kan je lezen in deel 2.